FDM – Fascial Distortion Model

Jest to metoda leczenia zaburzeń powięziowych. Metoda FDM bazuje na założeniu, że odkształcenia (dystorsje) powięzi są główną przyczyną zaburzeń funkcji narządu ruchu. Diagnostyka oparta jest o objawy kliniczne, mowę ciała pacjenta (która jest charakterystyczna w zależności od rodzaju dysfunkcji powięzi) oraz testy prowokacyjne.

Metoda FDM zakłada, że każdy uraz w organizmie (np. skręcenie stawu skokowego lub przeciążenie mięśni w czasie zbyt intensywnego treningu), powoduje specyficzne uszkodzenie błony łącznotkankowej znajdującej się w danej okolicy ciała – powięzi. Obrażenia powodują zmianę kształtu gładkiej powięzi, co jest przyczyną bólu i utraty funkcji. Naprawienie manualne odkształcenia powięzi prowadzi do poprawy funkcji i obniża ból. Powieź, którą możemy porównać do lepkiej folii spożywczej, w czasie urazu na skutek działających sił, doznaje różnego typu odkształceń – zgniecenia, rozciągnięcia, rozerwania itp. W powięzi występuje wiele zakończeń nerwowych, co skutkuje znaczną dolegliwościami bólowymi w chwili zaburzenia jej struktury. Uszkodzona tkanka traci zdolność ślizgu, co w dalszym etapie skutkuje zaburzeniem ruchomości w stawie. Proces leczenia polega na manualnym przywracaniu powięzi naturalnej jej gładkości. W zależności od typu jej uszkodzenia, fizjoterapeuta może stosować różne techniki. Dobrze wykonana terapia powinna szybko znieść ból oraz przywrócić ruchomość w stawie.

Metoda ta powstała na początku lat 90-tych XX wieku, a jej twórcą jest amerykański osteopata dr Stephen Philip Typaldos. Typaldos zauważył, że jego pacjenci używają ciągle tej samej gestykulacji i tych samych słów przy opisywaniu swoich dolegliwości. W wyniku tych obserwacji stworzył koncepcję diagnostyczną w której zarówno klinika, opis werbalny jak i gesty jakie wykonuje pacjent stały się jej fundamentem. Wynik tej diagnostyki prowadzi do ukierunkowanej i dopasowanej formy terapii. Wyróżnił on 6 różnych zaburzeń odnoszących się do układu powięziowego aparatu ruchu.

Terapia FDM ma zastosowanie w:

• Bólach stawu ramiennego (np. zespół bolesnego barku, zamrożony bark, uszkodzenie stożka rotatorów, artroza).

• Bólach stawu łokciowego i nadgarstka (np. łokieć tenisisty i golfisty, cieśń nadgarstka, artretyzm).

• Bólach pleców (np. dyskopatie, lumbago, artroza stawów międzykręgowych).

• Bólach bioder (np. artroza, blokady stawu biodrowo - krzyżowego, zapalenia przyczepów mięśni).

• Bólach kolan (np. kolano skoczka, skręcenia, uszkodzenia więzadeł).

• Naderwaniach mięśni, przyczepów mięśniowych, zwichnięciach, urazach przywodzicieli.

• Wielu innych dolegliwościach i dysfunkcjach.